ben yorulmuşrum erkenden zaten. hep belirttiğim gibi huzur istiyordum sadece. beni anlıyorsun diye sevdim seni. bu sefer oldu dedim. onu diyecek kadar uyumuyuz sanmıştım. çok hayal kırıklığına uğradım. senden gelen en ufağıydı ama en çok umut bağlağımdı. şimdi ne yapsam bilemiyorum. ben de oturup sana bi şiir yazdım:
(keki de güzel yaparım bilirsin ama, tatlı yersek tatlı yersek tatlı konuşuruz diye düşündüm. sonra tatlı dil yılanı deliğinden çıkartırmış, bu aklıma geldi. ben yılandan korkarım bilirsin. ama cisminden değil, ruhuhundan.)
yine mi dedim yine
doğaya aykırıyım ben sanırım
o kadar çok söylediğim bu söze
bağışıklığı çoktan kazanmalıydım
sana kızmıyorum ben. onlara da
kendime kızarım hep bilirsin
bi kendime acımasızım
çok da umrundaydı sanki
beynin kibrinle dolmuş bir kere
almıyoki...
neyse...
yazarken bile şevkim kırıldı
yüzüme mal mal baktığını görür gibiyim
yorgunum desem ne yaptında yoruldun bi de beni sor diyeceksin ya
