çekiniriz sevdiğimizden...kendini sevdiğimizi anlamasın diye uğraşırız. onu izlediğimizi fark edince, eyvah! anlıyacak diye çekiniriz.. aslında daha doğrusu korkarız! o öğrenince olacaklardan korkarız! çünkü hep içimizde minicik de olsa bir umut vardır. acaba o da beni seviyor mu?.. diye. durumun ne kadar umutsuz bir vaka olsa da fark etmez! herkes bir anlık dahi olsa bunu düşünür... işte bu yüzden korkarız, son umut zerreciğinin kaybolmasından deliler gibi korkarız... çünkü biz utangaç, korkak, platonik aşıklarız.
kim yazdı bilmiyorum ama iyi ki okumuşum diyorum.
