ıssızlığın seni kollarında sarmasıyla düşünmeye başladığın ve giderek aklındaki tek şey haline gelen düşünce sadece "ne zaman?" oluyor. ama neyin zamanı olduğunu bile bilmeden soruyorsun bunu kendi kendine. ne zaman kurtulacağını mı, ne zaman sevineceğini mi yoksa ne zaman öleceğini mi sorduğunu farkedemiyorsun bile. zihninin yapabileceği tek şey sormak, elinden gelen tek şey ise beklemek. zaman sana en doğru kapısını açtığında seni saran kollar gevşeyecek, can havliyle atacaksın kendini o kapıdan içeri; kurtuluşun mu yoksa ecelin mi seni beklediğini önemsemeden...
