Skor ne olursa olsun rüyadan öte gerçek ama çok gerçek bir maçtı.
Aklımıza avrupa deyince seneler önce yaşadığımız intertoto mücadelesi gelirdi.Timsah yürüyüşleri,Baliçler,Ercümentler hala akıllarda...Çocuğuz daha...Renkler arasında bocalıyoruz.Ama yavaş yavaş gönlümüz ısınıyor en güzel renklere.Yeşil ve beyaza...
Mutluluklarımız uzun sürmüyor.Hep umudumuzun bir kenarına da endişelerimizi koyuyoruz.Hatta bazı pazartesileri okula gitmek istemesek de inadına daha da seviyoruz bu renkleri.Kim bilir aşık olmayı öğreniyoruz yeni yeni.Aşk biraz da acı çekmek galiba!
Biraz da hiçbir zaman ulaşamamak.Rüya ile gerçek arasında kalmak.Ne orda ne de burada olmak.Sahi hep şarkılarda mı kalacaktı şampiyonluk?Rüyalarda mı dokunacaktık kupalara?Uyandığımızda tekrar aynı rüyaya dalabilmek için gözlerimizi mi kapatacaktık?
Sahi neydi bu eziyetin adı.Kim bilir belki de aşktı bu.
Aşk için uyanmıştık bayramın üçüncü günü sabahına.Saatlerce beklemiştik sırada.Elimde bir bilet.Biri okusun lütfen.Biri bu rüya değil gerçek desin.
Gerçek ulan gerçek işte.Biz varız.Yeşilimiz ve beyazımızla.Elbet maç başında ivankov üçlü çektirecek tüm stata.Elbet gururlanacağız ve elbet çıldıracağız o şampiyonlar ligi müziği eşliğinde.
Ne olursa olsun.Orada biz vardık.Uyanın uyanın! Biz çok ama çok gerçeğiz artık.
