müslüman bir ülkede yaşadığımız için günde beş vakit okunan ezanın sesini her daim duyuyoruz. bu çağrı bir zaman sonra artık normal ve sıradan bir hal alıyor. ezanın ne kadar da muhteşem bir şey olduğunu uzaklara, ezan sesinin duyulmadığı yerlere gidince anlıyor insan. ciddi anlamda bir eksiklik hissediyor önce. ne olduğunu anlamıyor, bir gariplik hissediyor. anne, baba, arkadaş ya da sevgiliye duyulan özlem değildir bu, biliyor. sonradan farkediyor neyin eksik olduğunu. kulaklarında günde beş kez duyduğu o aşina ses yankılanmıyordur artık. gurbet ellerde kişinin daha da garip hissetmesine neden olan bir sestir ezan, daha doğrusu onun yokluğu...
