son demlerini yaşamaktır. arkadaşlar anlamışsınızdır ki benim işim duygulardır, varlıkların olaylar karşısında gösterdikleri reaksiyonlara ilgi duyarım ben. hee benzetmelerim biraz garip, çılgınca olabilir ama alışacaksınız zamanla. hep böyle duygu dolu entrylerde girmeyeceğim tabiki çok eğleneceğiz çoook.
neyse konumuza dönersek, geçen yolda yürürken ayağım bir şeye çarptı. çarptığım nesne "tıkıtıkıtıkıtık" sesleri eşliğinde yolun sağına doğru sürüklendi sürüklendi ve kaldırıma çarpıp durdu.
dip not; ben çok meraklı insanımdır dostlarım. mesela yolda bir dükkan görürüm adı ilginç gelir, bir iki kere sesli tekrarlarım. sonra otuz metre ileride "dükkanın ismi neydi lan?!" sorusu aklıma gelir. durup biraz düşünürüm eğer aklıma gelmezse yolu geri dönüp dükkanın ismine bakarım, öyle de bir takıntım vardır.
neyse bu takıntım yine oluşmuştu. ayağımla fark etmeden pis burun vurduğum nesne hızla sürüklendiği için tam ne olduğunu anlayamadım. kaldırıma doğru ilerledim ve nesnenin aslında bir çakmak olduğunu fark ettim.
çoğu insandan farklı olarak "acaba çalışıyo mudur lan? bi çakayım da göreyim." yerine "acaba kimindir?" diye düşündüm. niyetim geri vermek değildi, sadece çakmağın geçmişini merak etmiştim, sonuçta o beni bulmuştu, ben onu görmemiştim o yüzden artık benimdi. sonra çoğu insan gibi çakmağı çaktım ve gücünün artık çok azaldığını, küçücük bir ateş verdiğini gördüm.
işte o an düşündüm dostlarım, biz insanlar da böyle değil miyiz? dediğim gibi benim işim duygularla, düşünmeyin son senelerini yaşayan yaşlı insanlardan bahsettiğimi, ne yaşlılar vardır içindeki alev bizimkilerden bile fazladır.
çakmağı iki aydır kullanıyorum, gazını doldurdum ama doldururken yine düşündüm, duyguları körelmiş bir insana yeniden gaz doldurmak mümkün müdür diye? sizce mümkün müdür?
