bunlardan bi tanesiyle muhatap olmak zorunda kaldım. kısa bir andı. ama derinden bi andı bana soracak olursan.
otobüs caddenin üzerinde ilerlerken hep kırmızı ışıklara denk geldi bir süre efendim. bir de baya bi dur-kalk dur-kalk yapmak zorunda kaldık. yan tarafımızda da bu sözü geçen ergen kızlardan mürekkep bir grup. her kırmızı ışıkta "ay inanmıyorum ya inamıyorum yine kırmızııı" diye bağırıyorlar. sanki yolda gitmiyoruz da "var mısın yok musun" yarışmasında kutu açıyoruz anasını satiim.
neyse en sonunda otobüs birden durdu. motoru bozulmuş mu nolmuş.. körük kısmının ordan da duman çıkmaya başladı. kızlardan biri ben ve yanımdaki elemanı gösterdi, bağırarak hitap etti:
+ ayyyy siz de cenabet falan mısınız güzelim ya bu ne uğursuzluk? (kahkahalar kahkahalar)
bifincancay: efendim güzelim anlamadım?
+ cenabet misiniz diyorum... ay anlamıyo.. (kahkahalar kahkahalar)
benim arkadaş: ben cenabet değilim ama bi süre cenabet kalmaya da prensip olarak karşı değilim. deneyelim istersen.
+ huuuuuuuu (motoru su kaynatmış bunların. valla bak.. otobüs motobüs hikaye yani)
bfc: murat ne diyosun.. ayıp.
ba: ne ayıbı bifincancay mallara bakar mısın ya? cenabet miymişim!
bfc: abi tamam hadi.. kalk kalk..
+ ahahahaha... ay otursaydınız ne güzel cenabet cenabet...
ba: kızım senin ağzını var ya!
bfc: abi in. akşam akşam.. hadi.
hasılı seslerinin desibeli değil de.. o sesle nelerden bahsettikleri de önemli olan şirin mi şirin kızlardır. zannedersem cenabet de değillerdir. ne mutlu.
