muhteşem insanların yaşadığı, adam gibi adamıyla ünlü güzelim şehrimiz.
annemin memleketidir. babamın kayserili oluşu beni tam bi kayserili yapmadı sanırım hiçbir zaman. hep erzincan'a, erzincanlılara daha yakın hissettim kendimi. erzincan'ın insanı çok sıcaktır, samimidir. 2 lokma ekmeği varsa 2'sini de sana verir. öyle klas insanı vardır buranın.
çok misafirperverlerdir. gittiğinizde sizi öyle bir ağırlarlar ki; böyle misafirperver varlıklar görmediğinize emin olabilirsiniz erzincanın insanını gördükten sonra. rahmetli anneannem de öyleydi zaten.
girlevik şelalesi'nin suyunu biraz kısmış olsalar da şelalenin en üst kısmına çıktığınızda cennete geldiğinizi zannedebilirsiniz. şelalenin üst kısmı tamamen yemyeşik çimenlik ve dümdüz uzanan güzel yeşillikte görüp görebileceğiniz en güzel ağaçlar, çiçekler...
o şelale yaz günü bile buz gibidir. ayaklarınız donar. her babayiğidin harcı değildir orda çıplak ayak dolaşmak. üşütür. kışın hiç gitmedim ama kışın donuyormuş gördüğüm kadarıyla. tam bir doğa harikası. kışın görmeli bir de.
munzur dağı'nın heybetli görüntüsü ve adına yazılan türküleri herkes duymuştur. bir de unutulmamalıdır ki 1939 yılında 8.7'lik depremde 40000 insan ölmüştür bu şehirde. 92 yılında da 653 kişi ölmüştür. içlerinden biri de benim dayımdı.
o yüzden munzur dağını her görüşümde şu türkü gelir aklıma. annemin neden bu türküde ağladığına anlam veremezdim küçükken.
