ben: sıcak hava dondurma harika gider alayım mı?
annem: maraş mı? o dondurmayı seviyorum da.
ben: caminin orda var hazır degilde, ordan alayım, madem seviyosun neden çarsıya okadar çıktıgında katlı pazarın altından * almıyorsun ki en fazla 1 lira.
annem: evladım parasında degilim ayagım oraya her gittiginde ''benim evlatlarım ya yemiyorsa ya onların cebinde para yoksa, alamıyorsa ve ben alırsam bunu nasıl kaldırırım'' diye korkuyorum sizle beraber yiyince içim rahat ediyor sizinde yediginizi görmek.
babam ceblerimizden para eksik etmezdi annem bunu çok iyi biliyordu ama yine de bize deger verip kendini ikinci plana atması beni bir kez daha kötü yaptı.acaba onlara layık bir evlatmıyım sorunsalına düstügüm durumdu.
ben:gözlerimden gelen yaşları serbes bırakarak sımsıkı anneme sarıldım.
