sarılıp sarılıp gölgeme sarp kayalıkları aşarım,içimde kayıp olan ben. darılıp darılıp kendime,kendi içimde aşarım. aklımda kayıp olan sen.
Zaman sorunlarıyla sallantıda geçiştirildi benim en mutlu anlarım.Ya ben tam anlamıyla hazır o "buralı" değildi. Yada ben tamamen ümitsizken o yanıbaşımdaydı.Ağlayan hatta üzülen bir insan olarak bilmez kimse beni. Oyle bir şey varki sende, en uzak olduğumuzu düşündüğüm anlarda bir şiirle geliyorsun yanıbaşıma ve ağlamayı neden sevmediğimi tekrar hatırlatıyorsun. ağlamamın zor olması olanaksız seylere aglamamla alakalı galiba. Ölüm,düğün yada ayrılıklar olağan oldukları için hüzünlü değil şahsım adına.Günlerce uyumadan yazdıklarımız ve umrumuzda değilmiş gibi davranmamız da ayrıca travmatik olan.Tek bir mesajımla oturup ağlayabiliyo ve hayatında ki herşeyden vazgeçebiliyorken neden bu donemi geciriyoruz? Senin adına düşünmek benim için cok duygusuzca bir şey aslında. Ne üzülüyor, nede bunu yaptıgım için sevinebiliyorum cünkü. Senin haberin olmadan ben senin hayatına yön veriyorum ve bir zaman sonra bu çabalar sıkmaya başlıyor. Farkında olduğun şu yakın zamanda anlamış olmanıda hesaba katarak senden istediğim tek şeyin yaklaştığını hissediyorum....
