birgün mutlaka kürdistan kurulacağına inanan kürtlerdir.
Ancak anlamadığım birşey vardır ki aş için dağa mı çıkılır? Askerlik yapan arkadaşlarımız bilir. Askerde 3 öğün yemek yersin, sıcak bir yatakta yatarsın, kürt bölgesinde değilsen ölüm korkusu da duymazsın. Bunlara rağmen şafak sayarsın. Ama dağa çıkan adamın şafağı ölümüdür. Günlerce şekerli su ve helvayla idare edeceğini bilir. Bazen onları da bulamaz dağda, bayırda bulduğu otu, böceği, yılanı yer. Evinden ayrıldığı gün bir daha sıcak yatak göremeyeceğini, otlardan yastık, taşlardan yataklarda, yorgansız yaşayacağını bilir. Ve en kötüsü sürekli ölüm korkusu. Askerde doğuya düşünce sevinen arkadaşlarım vardı. "Gidicem oraya sikecem hepsini" diyorlardı ama döndüklerinde çoğu psikolojik anlamda çökmüş, hergün kabuslarla uyanır olmuşlardı. Bu ölüm korkusuyla kim yaşamak ister?
Fukaralıktan mı cahillikten mi neden dağa çıkıyor bu insan olarak görmediğiniz annelerine orospu dediğiniz insanlar.
Bir yanda 15 aylık askerlikte şafak sayan insanlar, bir yanda ölmek için dağa çıkan insanlar.
Aralarında fukarası, cahili çoğunluktadır ama almanyada rahat bir yaşamı terk edeni, üniversiteyi bırakıp gideni, ağa çocuğu olanı da vardır.
Neden çıkıyorlar dağa?
Özgürlük savaşçısı olmak isteyeni çok değildir.
Çoğu ölmeye gidiyor.
Öldürmeye, öldürürken ölmeye...
Bir insan neden ölmek ister?
