az konuşmak tek başına bir değer ifade etmiyor, her az olan içinde öz barındırmıyor,
çoğu zaman bilinçli bir tercih değil ve hatta bir yetersizlikten kaynaklanıyor olabilir...
doğru bütün bunlar. ama hayat işte bütün doğruları onaylayan bir merci değil.
ben işittim ve itaat ettim ve dahi tespitimi, tanımımı da yapıyorum burada: başka hiçbir niteliğine bakılmaksızın, sırf çok konuşanların marifetleri yüzünden değer kazanan, huzur veren, sağlık ve uzun ömür vaat eden, mutlu bir azınlıktır az konuşan insanlar, evet!
"bi sus," diye başlayan sözlerimi azaltabilirsem aralarına katılmayı düşünüyorum en kısa zamanda.
