huzuru yakalamaktır.
lakin mümkün müdür bu ülkede?
garip bir koşuşturmaca hergün.
kariyer, gelecek, yarın derken ömür geçiyor.
aklıma can yücel'in dizeleri geliyor:
'Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.
Ne saçma...'
hızla değişiyor dünya, savaşlar, afetler, ekonomik kriz, yoksulluk, işsizlik derken kaygılarımız kendimizi aşıyor.
kendimizi güvende hissedersek belki mümkün.
ama nerde ? her daim yarış atı gibiyiz. beklentiler büyük.
hep birilerini geçme, en iyiye sahip olma peşindeyiz.
sırf bu yüzden sahip olunca bile garip bir memnuniyetsizlik.
nedeni geçen zamanın içindeki küçük mutlulukları ıskalamak.
kulağa hoş geliyor 'endişeleri çöpe atmak' ama zor , hem de çok zor.
