az önce belki de çok pişman olacağım bir şey yaptım sözlük. ama açıklamama izin ver öncelikle.
karakterim itibariyle hep insanlara bir şekilde battım. değişik betimlemelere uğradım, soğuk, kibirli...vb. aslında klişe olacak ama beni yakından tanıyan, günün benimle geçiren insanlar tüm bu olumsuz düşünceleri kafasından siliyor ama doğru uzaktan biri için öyle göründüğüm doğru. sonuçta karakterimin farkındayım. yeteri kadar da olgunum artık, bazı şeyler üzerime oturdu ve bu saatten sonra da değişmesi çok zor. kendim olmaktan çıkarım.
benim aynen böyle olmamdan şikayetçi olan bir arkadaşım, her zaman bunu kabullenmek yerine, bana baskıda bulundu. ilk zamanlar çabasını anlıyordum ama yok bu benim karakterimdi fakat anlamıyordu. kafasına beni malesef böyle yerleştirmişti. işte bu yüzden her dediğimi, kibirlilik, üstün görme çabası olarak algılıyordu. oysa ben ona gün geçtikçe daha samimi davrandığımı düşünüyorken.
neyse, tüm bunların önemi kalmadı. kendisi dün gece bir tartışma sırasında kalbimi ve gururumu oldukça incitti. bunun yaptığının farkına varıp ertesi gün özür diledi fakat olay anında özür dilemek yerine daha da dalga geçmeye, komiksin, saçmalıyorsun gibi betimlemelere devam etti. neden, çünkü kafasındaki şeyler onun için kesindi. eee ben de saatlerce konuşsam da değiştiremeyeceğimi biliyordum. o beni kabullenmemiş ve tanıyamamıştı ama ben onu tanımıştım biraz olsa. kafasındaki beni değiştiremezdim.
bugün tekrar konuştuk, bilmiyorum. içimden bir şeyler kopmuştu. çünkü yavaş yavaş alıştığım bir insan 10 dk içinde tüm gururumu kırmıştı. hani binbir emekle bina yaparsın da bir depremle yıkılır ya, aynen öyleydi bu durum. sonra dedim ki, belki de kendimize daha çok zarar vereceğiz, belki de büyüyecek durum. çok saygı duyduğum bir insan aslında, düzgün konuşan bir insan, düşüncelerini anlatan bir insan. bunun yok olmasını istemedim. inandığım şey buydu, en azından saygı yok olmamalıydı.
