aklıma cüneyt arkın filmi geliyor. küçük yaşta kaçırılan çocuğuyla yıllar sonra kılıçlaşırken farkediyo ki oğluyla dövüşüyor. tabi sonra cüneyt abi elinden bırakıyor kılıcını oğlunu öldürücek değil ya. ama oğulda gavur vicdanı var kaldırıyor elini babası olduğunubilmediği adamın kellesini uçurucak ama o da ne eli taş oluyor. taş da değil aslında pek dipfriz de bi kaç gün bekletilmiş kol gibi. ama o dipfirize yormuyor bu durumu haa bu benim babam demek kol kaldı böyle diyor. bizde küçüğüz vay amına goyim babaya el kalkmazmış meğer deyip aklımıza kazıyoruz bu durumu. çünkü duyuyoduk bu cümleyi allah taş eder diye. bu film sayesinde uygulamalı olarak tanık oluyorduk.
