yalnızlığın ve imkansızlığın insanı getirebileceği noktalardan en ibret verici olanıdır.
askerde arkadaşlarımın bir kısmı bunu yapmıştır. bulunduğumuz bölgede kar bir kere düştükten sonra 7-8 ay erimiyordu. bu süre boyunca değil kız, herhangi bir insan bile görmediğinizi düşünün. tek gördüğünüz, 24 saat beraber takılmaktan artık konuşacak bir şey bile bulamadığınız, sizin gibi yeşil adamlar ve alabildiğine beyaz yer, gök.
arayanınız, soranınız da yoksa bu olay yavaş yavaş, kenardan kenardan psikolojiyi kemiren bir hal alıyor. bununla baş etmenin yolunu da bizim bir fırlama bulmuştu sanırım. adam, gsm operatörlerinin çağrı merkezlerini arayıp, dümenden sorular filan sorup kız sesi duyuyordu. bir anda yayıldı tabi. ben sadece iki kere yaptım ama çağrı yeri aramadım. direkt kapalı bir numara çevirip "aradığınız kişiye ulaşılamıyor." diyen teyzeyi dinledim.
bunun şaka ya da yalan filan olduğunu düşünebilirsiniz. ama o yoklukta sönmüş balon gibi içe çöken ruh halini ancak yaşayan biri anlar.
