mesafeler değildir bazen iki insanı uzaklaştıran. can yakan ayrılık değildi bizde. özlemin had safhada olduğu zamanları anımsıyorumda sevgilim ,arada çok özlüyorum biliyor musun ? içimde büyüyen bir 'sen' vardın. boğazımda düğüm olan , gözlerimde yaş kalbimde sızı olan bir sen. her geçen saniyede daha da özlenen bir sen.
şimdi öylesine bir insanım ben. eskisi gibi gülümseyemiyorum bile. içi boş tebessümlerim sahte yüzleri aydınlatıyor sadece. oysa bana dudağının kıvrımı dahi tüm evreni aydınlatmaya yeter derdin sen. senin sevdiğin herşeyle beraber ondanda vazgeçmişim anlaşılan. ruhumu gibi içtenliğimde kaçmış karanlıklara. ben ben olmayı unutmuşum sevgili.
en zor olanıda bu iç muhakemeler. dayanamıyorum ,taşıyamıyorum bu yükü artık. yokluğunun acısı hergün biraz daha artarken birde vicdan azabı çok ağır geliyor. her gece başımı yastığıma koyduğumdaki o azap gün be gün yiyor bitiriyor beni. belkide o yüzden geriye birşey kalmadı. doldurulamaz boşluklar dışında...
sana beni affet diyemem . ben kendimi affedemiyorum ki senden af dileyeyim..
Göremedim
Beni deli gibi seven adamı,
Adam gibi adam olduğunu,
Yüreğinin sevgisi kadar büyük olduğunu
Göremedim..
