eski dost yeni arkadaşlarıma yazdığım yazıdır.
hayat ne kadar yıkıcı değil mi, 2 sene aynı evi paylaştığın 6 sene aynı sıralarda oturduğun arkadaşlarınla ayrılık noktasına geliyorsun.
ve inanılmaz olan kimsenin yüzünde üzüntü ifadesi olmaması.
artık yeni günlere umutla bakabiliyorum.
sezen ablamın da dediği gibi. yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.
