diğer tarafa hiç bir şey götüremeyiz, kefenin cebi yoktur derlerdi ölümle ilgili.anatomi salonunda geçirdiğim onca zamandan sonra şunu anladım ki kendi bedenini bile götüremiyor insan. birileri bir şeyler öğreniyor üzerinde ama yine de kolay hazmedilir değil. ölümle yüzleşmek insanoğlunun yapacağı en zor iş olsa gerek şu dünyadaki. görülmesi, duyulması bile ürpertiyor insanı.kaçılması ise imkansız. ne zaman olacağı belli değil, nasıl olacağı. en iyisi bir köşede saklayalım bu ölümü. her hileli işimizde karşımıza çıksın, her yalanımızda. psikopata da bağlamadan.
ve ölüm,
+ büyüyünce bisikletim olacaktı, bigisayar alacaktım..
hüzünlendim yine..
