Vay be Hakan, 2-3 yıl önce ilk kez konuşmuştum seninle. Seninle yüzyüze görüşmesek de uzun geceler saatlerce konuştuk, eğlendik. Aslında üzülsem mi sevinsem mi bilemiyorum. Bir insanın çekmemesi gereken büyük acılar çektin. hayatın hastane köşelerinde, acılarla dolu geçti. buna rağmen bir kere olsun hiçbirşeye isyan etmedin hep mutlu hep neşeli oldun. her üzüldüğümde aklıma sen geleceksin dostum, seni düşünüp hayata güleceğim.
Umarım o çok olmayı istediğin cennettesindir ve bize ordan bakıyorsun ben seni hiç göremedim, göremeyeceğimm de artık. güle güle dostum, hiç bir zaman unutulmayacaksın...
