üzüldüğüm her durumdan sonra, yaşadığım her acı şeyden sonra olmadığım halde kendimi kendi gözümde masumlaştırıp ağlamaya başladığımda ve anneme sığınıp şikayet ettiğim zamanlarda olduğu gibi birine sığınıp şikayet etmek istediğim zamanlarda çok net anlıyorum..
sonra bi an geliyor, kendimle kavga etmeye başlıyorum. karşılıklı misillemeler hiç bitmiyor zaten. ikiye, bazen de üçe bölüyorum kendimi.. biri sussa diğeri susmuyor. biri beni savunurken diğeri beni suçluyor.. allah`ın belası bir şizofren olduğumu düşünmeye başlıyorum sonra. tatminsizlikler, kronikleşmiş, küflenmiş depresyon tortuları..
işin en ironik tarafı da, bu döngü kısırlaştı. belli zamanlardan sonra tekrarlıyor kendini. ama tek bir iyi yanı var; duyarsızlaşıyorsun. her seferinde daha kolay atlatıyorsun.. ama bu iğrençliğinden hiçbir şey kaybettirmiyor..
