* sabah kahvesini içerken dinleyince; durduk yere odada; televizyonun karşısında; yeniden paris'e gitme, paris'te olma duygusunu azdırmıştır, yine.
şimdi hemen atlamalısın uçağa, bir cumartesi sabahında kulağında kulaklık; bu şarkıyı dinleyerek; yalnız yürümelisin saint germain'de kafelerde gazetesini okuyan insanları selamlayarak. saint michel çeşmesine oturmalısın, notre dame'a karşı. seine nehri'nde köprüde soluklanarak, louvre müzesinin önünden geçmelisin opera'ya doğru, bu sefer içine girmeden, mona lisa'ya el sallayarak dışardan. eyfel'in ancak tepesini gördüğün noktadan, cahmps-elysees'e ye girmelisin, yokuş yukarı zafer takına doğru yürülemelisin. etoile'den metro ile kulağında yine bu şarkı, pigale'e gitmelisin. sacre-coeur'de ressamlar tepesinde resim yapan ressamları izlemelisin, bir cafe'de şarap içerken. bu hafif tepeden şehri izlemelisin tepeden.
gece uçağa atlayıp yine şehrine, izmir'ine gelmelisin, kordon'da biranı söyleyip paris kızları ile şıklıklarını yarıştıran kızları izlerken, gününü gözden çeçirmeli, dünya'nın küçüklüğüne gülmelisin.
hayat böyle olmalı sanki.
ama ne yapalım, ramazan malum, yapamıyoruz. *
(bkz: http://fizy.com/#s/1lw9vp)
