okuldaki tiyatro seçmelerinde seçilip: oyunun dram olduğunu öğrenen bir kızın "ben dramda oynamam." deyip ikna etmeye çalışanlara soğukkanlılıkla karşı çıkmasına bir kibir, kendini bir bok zannetme olarak bakmıştım.
okulların kapandığı günün sabahı okulda bir telaş,bir üzüntü.. bir kızın babasının (onkolog idi adam) kanserden hayatını kaybettiğini öğrendim. bütün dönem olarak cenazeye gittik. orada onun o kız olduğunu ve babasının 2 yıldır tedavi gördüğünü öğrendim. yani kızın hayatında zaten acı vardı, onun ihtiyacı olan hayata tutunmak için bir kahkaha bir güldürüydü.
işte o an hayatta hiç kızmadığım kadar kızdım kendime ve hatta nefret ettim kendimden.
