inanmamasını gerektiren bir takım duygu ve düşüncelerdir. çoğu zaman inanmamaya davet eden düşünceler ana sebepmiş gibi görünür; kişi bu düşünceleri okumak veya dinlemek yoluyla onların etkisi altına girer ve bu etkiyi bir inanç haline getirir. ama aynı düşüncelerin onu etkileyip bir başkasını etkilememesi de gösterir ki, tek sebep düşünceler değil, aynı zamanda duyugulardır da. kalbinde böyle bir duygusu yoktur; içinde yoktur, ailesinden ve çevresinden de almamıştır. bu durumda inanmaması normaldir. ona illa da inan diye dert anlatmaya çalışan aptaldır. o, felsefi tabiriyle bir atesist, sosyolojik tabiriyle bir "allahsız"dır. kimse onu "inan" diye zorlayamaz.
ama ayıp olan bu değildir. bir kişi inanmayabilir ve bu durumda allah onun için yoktur. ama onun için olmaması, başkaları için de olmamasını gerektirmez. oysa inançsız, çoğu zaman kendi inanmamakla kalmayıp, inananlara karşı militan bir konum almaya gider. inananların inançlarıyla alay eder, onlara nefret kusmaya ve inançsızlığın fanatizmini yapmaya soyunur. işte asıl ayıp budur ve tarih boyunca inananların tepkisiz kalmadığı durum da budur. inançlı kişi ona şöyle bakar: "sen ister inan, ister inanma; çok da şeyimde. ama benim inancımla alay etmeye kalktın mı, orada dur. unutma ki, her devirde inançlar, insanların uğrunda öleceği ve öldüreceği değerlerin başlıcasını teşkil ederler."
işte böyle olduğu için de kriz başlar. çünkü hiç kimse kendi inancına ve kutsal değerlerine sövdürmek istemez.
