akustik olan şarkılar; özellikle bilumum (bkz: anathema) şarkılarıdır.
akustik tınısını duyan biri, önce kendini (bkz: danny cavanagh), (bkz: murat yılmazyıldırım), (bkz: yaşar kurt) falan sanar. bu hayali peşisıra bir gitar almak devam ettirir - ki genelin kurduğu saçma cümle: "önce klasikle başlayacaksın. sonra istersen elektro, akustik ya bass'a geçersin" yol haritası olarak izlenir. - klasik gitarı eline alan kişi ilk başlarda kendini klasik gitarist olarak görmeye başlar. nasıl olsa artık sevmeyeceğim, caddelerde rüzgar ve bilumum haluk levent şarkılarını çalıyordur. bu durumu sesi kullanmayı da katmak gerekmesi izleyince, artık şebnem ferah olunmadığı anlaşılır. sonra bare akorlara geçiş yapılır. parmakların acısını - ki hard tension, kaliteli teller kullanılıyorsa şans eseri birde - hissetmek, gitarist adayımızın kâsesinin seviyesinin olması gerektiği yere yavaşça inmesine neden olur. bundan sonrasında artık virtüözler, üstadlar tanınmaya başlanır; ki (bkz: paco de lucia), (bkz: lawson rollins) ve benzerleri elinde gitar görüldüğü zaman, artık gitaristimizin kâse seviyesi yerçekimine yenik düşmüştür. peşisıra azim yahut gitar parçalama hadiseleriyle bu macera devam eder. *
(bkz: based on a true stories)
