dağ manzaralı, toprak kokan, ve gereksiz tarzlarıyla hiçbir imaj yansıtmayan müzisyenlerin yaptığı müziğin gereksizliği durumudur.
tüm dünya bunu bilir, desem boku çıkar, ama anadolu rock'dan bir örnek dinlemiş çoğu türk bunu bilir. arkadaş, rock vardır, evet. anadolu rock ne, adına rock koyma bari. sürekli bi aile sevdası, kafasında eşarbı olan yarimi dağda arıyorum efil efil tarzı sözler falan.. nedir yani bu gevşeklik?
bir de genelde bunlar çok artist olurlar, saçlar uzun ama kıvırcık olmalı. siyah kot pantolon üzerine, siyah gömlek ve mümkünse bilek kısmına bağlanmış bir bandana. gitarları olur, ama genelde şarkılar 3 akordan oluştuğu için, yöresel kızlarımız bunlara "hüüaaa amanin çok karizma yaa" derler, e malum eşarbı başında olan yarini arıyor adam.
garip garip pozlar, efendime söyliyim, bakışlar falan. her kelimeye ayrı vurgu, aman saçım ıslandı, damlaları gitarıma düşsün, düşerken de şöyle bir saçlarımı sallayıp, "alacağım seni birgün dağ başından" diyeyim vurgulu vurgulu gibi davranışlar insanı müzikten soğutmakla kalmıyor, evinde anadolu rock çalabilecek bütün kanalları televizyondan kaldırtıyordur.
böyle müziklerin varolmamasını sağlamalı, çocuğumuza gitar aldığımız zaman ilk parça olarak haluk levent - akdeniz akşamları değil de, en kötü ihtimalle bir pink floyd coverlamasını sağlamalıyız.
