çocukken yaşardım bunu. annem yatırırdı yatağa öperdi yanıma suyumu koyup giderdi. ertesi gün okula gideceğimi veya sokakta arkadaşlarımla top oynayacağımı düşünür heyecanlanırdım. ardından aklıma gelirdi işte ya sabah uyanamazsam diye, uyuyamazdım. çok uykum olurdu fakat dönüp dururdum. bu fikri aklımdan çıkarması için dua ederdim ama nafile, çıkmazdı. sonra dalardım uykuya bir şekilde, sabah uyanıp gece yaşadıklarım aklıma geldiğinde sevinirdim bu gecede ölmedim diye. çocukluk işte.
