maç başlamadan kadrolara bakınca gün boyu biriken sinirimin bu maçta çıkacağını anlamıştım zaten. hadi anlarım alex de souza temposu bu kadar hızlı olacak bir maçta kenarda oturabilir ama miroslav stoch'u kenarda oturtmak nedir?
neyse gelelim hemen ilk yarıya. mehmet topuz'un yıllarca unutamayacağımız, edu dracena'yı klas olarak 25'e katlayan kendi kalesine golünün hemen ardından da mert günok'un çıkmakta tereddüt etmesi ikinci golü getirdi. yattara'nın vuruşunun kalitesine değinmeye gerek yok herhalde.
fenerbahçe pek oyunundan ödün vermeden devam etti oynamaya, bu iyiye işaret. nitekim özer hurmacı'nın çok alakasız bir şekilde düzgün çevirdiği topa, at misali depar atarak semih şentürk yetişti ve duran top sebebiyle ilerde kalmış olan diego lugano pozisyonu golle sonuçlandırdı. hemen arkasından trabzonspor'un bir kez daha gol bulması ise işi daha da ilginç hale getirdi.
işin garip tarafı, fenerbahçe yine oyun şeklini değiştirmek gibi bir niyeti yine olmadı. semih'in sakatlanıp çıkmasıyla giren stoch zaten oyunun seyrini tamamen değiştirdi denilebilir. 2. golde mamadou niang'ın stoch'a indirdiği top ve onun da ters kanada bomboş olan mehmet topuz'a attığı hayvani ara pas cidden şahane bir organizasyondu. aynı pozisyonun 4 dakika sonra bir kez daha olması ise trabzon sol kanadının sorunudur.
trabzonspor'un 2 şuttan 3 gol çıkarması da gülümseten bir istatistik bu arada.* mehmet'in attığı golde de onur kıvrak'ın yediği golü pek kendisine yakıştıramadım açıkçası.
onu bunu bırakın da ne maç oluyo be. kaybetsek bile umrumda değil hani kaybediyosak 5-4 falan kaybedelim çok şahane olur öyle bi maç.
melih şendil son yıllarda fenerbahçe ile trabzonspor arasında böyle bir maç olduğunu hatırlamadığını söyledi, kendisine hatırlatalım. 2007-2008 sezonunun 17. haftasında şükrü saracoğlu stadındaki maçın da ilk yarısında 5 gol vardı ama o maç 3-2 bitmişti. bu maçta daha çok gol olması dileğiyle.
