her defasında koşarak yetiştiğim ve bunu yapmaya çalışırken de sirkeci garı girişinde muhakkak sosisli aldığım trenlerdir. bir elimde sosisli diğer elim havada "bekleyin" bağırmaları, can havliyle içeri atıyorum kendimi. o koltuklara oturduğumda sürekli aşağıya doğru kayıyorum. o gürültü belki çoğuna itici geliyor ama ben seviyorum. kokusu, atmosferi ve 2 durak arasında vagon içindeki ışıkların hep aynı yerde sönmesi benim için vazgeçilmez bir klasik. oyuncağından kopamayan çocuk gibiyim. yanlız geç saatlerde bindiğimde ordan bir yerden bir zenci çıkıp, "parayı getirdin mi adamım, mal bende" diye yaklaşacağı düşüncesi beni ürkütmüyor değil.
