-okul zamanı yurtta kalırken bir bazen de iki yakın arkadaşla ağlama günü yapardık. evet düşününce gerçekten komik oluyor ama hüngür hüngür hem de söylene söylene ağlayıp birbirimizi dinlemiyorduk. her defasında da bi kutu dondurma ve bir kutu peçete bitirip sonra da dehşet rahatlamış bir şekilde birbirimize bakıp halimize gülüyorduk. ve ben o günleri, arkadaşın yanında o şekilde hesap vermek zorunda olmadan, aaa noldu niye ağlıyosun vb. gibi sorular sorulmadan ağlamayı çok özledim.
-çok safım. ablam fırın tepsisindeki bütün bir pizzayı kesmeye çalışırken kesme ve doğrama diye 2 senelik yüksekokul olduğunu söyleyip sonra da bu mesleği yapanların işi çok zor allah sabır versin demişti inandım. bastı kahkahayı sen çok çabuk kandırılırsın senin yolun yol değil dedi, haklıydı her insanı kendim gibi zannedip çok çabuk inandım.
