ağlamak isteyip de bunu beceremeyen erkeklermiş gibi bir anlam çıkıyor*, ki mesele de tam buradadır zaten. iş bu erkekler ağlama meselesini doğal mecrasından saptırmışlar, bilinçli ya da bilinçdışı bir iç pazarlıkla ağlamanın iyi bir şey olmadığı gibi bir sonuca varmışlardır. toplum içinde böyle "olağanüstü" insanların, ağlayamamak gibi üstün özelliklerine dair sık sık ve gereksiz açıklamalar yapmaları bundandır.
duyguları yansıtmamakla da hiçbir ilgisi yoktur ağlamanın. "ben gülemiyorum, kahkalarımı içime akıtıyorum" diyen bir insan evladı görülmüş müdür? "ben istiyorum, ama su içemiyorum" diyen biri?..
çay koymaktır bu insanların en iyi yapabileceği iş, öyle rivayet edilir!
