bir hafta olmuş. canım benim küsmedin demi? lan insan bir yıkanır bu ne toz? şaka şaka kızma hemen.
ya valla ben buralarda değildim, buralarda olduğumda da vakit yazma zamanı değildi. ya tamam bana acımayacaksan bir şey söyleyeceğim, kötüydüm çok, migrenim hortladı ondan yazamadım. hadi öpeyim barışalım.
ince işler karman çorman. terkedip gittiğinden beri göt üstü oturuyorum. itiraf ediyorum, arıyorum başka gözlerde, ellerde ama nafile. bulamayacağını anladığı günden beri bir hoş içim.
-üzülüyor muyum?
+birazcık...
-neden peki?
+aşk kalmamış çünkü, ortalık et pazarına dönmüş.
-nasıl anlamadım?
+aşk yok işte, adamların işi gücü seks olmuş.
-ee peki?
+yok işte kimse, olmayacak da galiba. bünyeme ters bu işler.
-bu zamanda öylesinin kaldığını düşünüyor muyum peki?
+vardır elbet bir yerde. bulana kadar çapkınlığa devam.
-ben de az değilim be! yürüüü kim tutar!
+laaan defol!
işte böyle... neyse o da ayrı bir karaktersizdi aklıma gelince üzülmüyorum, iyi ki de bitmiş diyorum. hayatta alışkanlıkları bırakmak zor. eşyalar, terlikler, dolaptaki pijama ve yedek çamaşırlar, fotoğraflar... her birini attıkça hafifler gibiyim. her birini attıkça içimden de bir şeyler atıyor gibiyim. parçamı bırakıyor gibi, acıtmadan yavaş yavaş... gerçi neden acısın onu da bilemedim de, sızlıyor arasıra meret.
daha fazla arabeske bağlamadan bitirmek en iyisi.
-başım ağrıyor yine...
+neden?
-neden olacak? soru mu lan bu!
+neden?
-it gibi çalışmaktan!
+neden?
-ananın ..........!
not1: her gün, bir öncekinden daha çok çalışıyorum.
not2: bir aydır annemi görmedim, özledim.
not3: tut ki karnım acıktı, zaten kedim de küstü. artık kucağıma gelmiyor!
