7 yıl önceydi. istanbul da otururken bilecik i kazanmışım nerden bulduysam artık. neyse ilk defa eve geldim okul başladıktan sonra. hafta sonu tatili tabi hemencecik geçiverdi. pazar günü erkenden çıkmam lazım ama annemin uğraşları sayesinde gece arabasına binmem söz konusu oldu. yol normalde 5 saat sürüyor. bende aldım biletimi 3 e 8 de orda olcam yarım saat içinde hemen gidip derse giricem. plan bu. saat geldi çattı bindim arabaya. saatler geçti oda ne tam tamına 6 30 ta ordayım. dayı oğlu yol boş diyerekten köklemiş gazı. vardım bilecik e. ulan hava aydınlanmamış daha sokak lambaları yanıyor. yaşım 14 sanırım. neyse bulunur bir pastahane girilir. çay söylenir poğaça söylenir. yemek sırasında zaten zor duran göz yaşı bırakır kendini hafifçe. bir de erkekliğe yedirilmediğinden pastahane sahibine belli edilmemeye çalışılır. aile işte ne kadar kızsan da sövsen de akla düşmeyiversin. işte böyle sözlük en son ağladığım zaman ve olay buydu.
