yoğun iş temposunda ve istanbul tarafiğinde karalar bağlamış herhangi bir günün ardından,
akşam olur ve evin yolunu tutarsın.
kapıya geldiğinde elin zile varmaz, uyuma ihtimaline karşılık çocuğunun.
hafiften tıklarsın kapıyı. ve açılır kapı,
küçük oğlun, babaaa! diye atlar kucağına.
kucağındaki senden bir parçadır, dünyanın hiçbir şeyi bu kadar temiz kokamaz ve
saf olamaz bu kadar. çekilen ızdırap unutulmuş anın mutluluğu kalmıştır artık..
