kemalist düşünce'nin temeli, uyuşmayı kökten ret eden bir karşı duruşla inşa edilmiştir.
aslına bakarsanız, islam dini'nin de detaylara fazla takılınmadığı sürece insanları uyuşturmaktan ziyade iyiye, güzele ve doğruya yönlendirme gayreti içinde olduğu görülür. esas sorun, o'nu bir uyuşturucu olarak kullanma eğiliminde olanlardadır.
dogmaları, geliştirip günün koşullarına uydurma şansı olmadığı, farklı bir söylemle; olduğu gibi kabul etme zorunluluğu bulunduğu halde, kemalist düşünce için böyle bir kısıtlama söz konusu olmadığı gibi değişime ve gelişime yönlendirme vardır.
hal böyle iken,
kemalist düşünce, mustafa kemal'in ölümündeki halini aynen koruyor, atılan temelin üzerine bir taş dahi konulamıyor, koymaya cüret edenler belli bir kitle tarafından adeta maymuna dönderilmeye çalışılıyor ise o vakit, burada ciddi bir terslik var demektir. bu gelinen noktanın en sıkıntılı yönü ise taraftarı konumundaki çevrelerin, bu duruma mantık çerçevesinde bir savunma getirememeleridir.
- bunun doğal sonucu olarak adamın biri çıkıp; 'mustafa kemal dininin mabedi anıtkabirdir!' deyi-verir.
ha! çok mu umurundadır kemalistlerin? değildir lakin, olmalı ve günümüz koşullarına göre ciddi bir özeleştiri ile yeniden yapılandırılmalıdır. kemalist geçinen onca akademisyen; darbe çetelerine katılacaklarına bu işe kafa yormalıdırlar.
