en asil duyguların insanıdır. serin bir akşamüstü kulağında i-pod ile sahile çıkar ve daha önceden ayarlı bir şekilde hazır bekleyen şarkıya start verir.
play:
gözlerim durmadan uzaklara bakıyor (allahım ne kadar gizemliyim diyerek gözlerini ufka doğru diker)
aradığım aşk uzak değil biliyorum (biliyorum yaaa, bi gün bende masallardaki prensesimi bulucam)
ama bu asi ruhum yine böyle sabırsız (evet, kendimi biraz dizginlemem lazım. şu cool tavrımı muhafaza etmeliyim)
gitarımdan hep aynı şarkı çıkıyor (acaba insanlar bana bakıyor mu.? tavrı bozmayım diye başımı çeviremiyorum da)
nakarat
yine bir sonbahar öncesi kalbim çırpınıyor (cidden şu sonbahar gelse de uzun montuda çaksam üstüme)
yapraklar sanki ben gibi kopuyor (prensesim, nerelerdesin, ne yapıyorsun, kimsin, ahh bi bilsen seni ne çok seve............)
.
baaaaaammmmmmmmmmmmm.
.
karşıdan gelen amca: deyus, takmışın kulağına o zımbırtıyı, eşşşeekk kadar yolda önüne bakmadan gidiyon.
adamımız : ama prenses, yok pardon şey, amca kusura bakma ya ben sonbahar filan, yapraklar.
karşıdan gelen amca : lan oğlum yürü git, şimdi tükürücem o kulağındaki küpeye. allah akıl fikir versin. oruç mu vurdu başına.
