sayfa 137:
"... bir şekilde ilahi sırları ve gayb aleminin ilmini öğrenmişti. fakat onca ilme ve irfana rağmen, hala mutsuz ve öfkeliydi. çünkü bilmesi gereken asıl şeyi bilmiyordu. ... münzevi ipi çektiği esnada, bakraçtaki suyun sathında kendi aksini görmüştü. suyu değil, sanki kendi aksini içen adam, bütün ilmini unutmuş, ama sonuçta kendini bilmişti. bu ise onun bilmesi gereken, zaten yegane şeydi."
(bkz: kendini bilmek)
okumaktan keyif aldığım bir bölüm daha.
mutsuz ve öfkeli olmamak için kendini bilmek gerekir ve bu hiç de kolay değildir.
insanın aklına doğal olarak şu soru geliyor: kendini bilmek için ne yapmalı?
