cep telefonları hayatımızda yokken sanırım daha sağlıklıydık ve aşklar daha uzun süreliydi.
mesela sevgilimizle her dakika mesajlaşıp kendimizi birbirimizden soğutmuyorduk veya onunla sabahlara kadar konuşup, yatakta telefonla kucak kucağa uyumuyorduk. öncelikle radyasyon denilen kelime hiç duyulmamıştı ve cebe koyulan o ince aletler hastalık saçmıyordu.
bir yandan ise;
uzak biryere gittiğimizde ailemize ulaşmamız ve onların sesini duymak zor oluyordu. askere giden bir çocuk sevdalısıyla izin günlerinde mesajlaşıp "üstünde ne var?" sorusu soramıyordu (edebiyatçımız daha çoktu ozamanlar) o dönemlerde mektup vardı oda ayrı bir konu zaten. telefon hayatımıza henüz girmemişken otobüslerde duraklarda derslerde canımız sıkıldığında savaş ve yılan oyunları gibi oyunlar oynayamıyorduk.
örneğin turkcellin çekim gücü yoktu ozamanlar ve balta girmemiş köylerimizde bile rahatça sevişebiliyorduk. şimdi oralarda bile telefon çekiyor ve insanı rahat bırakmıyorlar.
görende beni yüz yaşıma gelmiş sanıcak ama şuanda bile telefonun olmaması güzel bir duygu olurdu sevgili kapıya gelir yahut cama taş atar her hafta sonu olduğu gibi parklarda cafelerde gizli gizli buluşulur hasret giderme olayları yaşanırdı. şimdi nerdeee?
kötü birşey azizim..
