bugün televizyona çıktım. kameraya el sallamamak için kendimi zor tuttum.
patavatsız insanlara çok özeniyorum bazen. düşüne düşüne konuşuyorum yirmi yıldır*, yoruldum, salcam gitcek bundan kelli. pot kırcam, gaf yapcam ebesine kadar...
kaybettiklerimden çıkardığım bir şey var; kaybedecek pek bir şeyim yokmuş aslında.
ciddi duruşlu insanlardan hoşlanıyorum ama etrafım cıvık insanlarla dolu, içim kaldırmıyor ama kıyamıyorum da. *
şıpsevdi insanları evire çevire öpesim var...
ortalama insanlara kılım, en büyük korkum ortalama insan olarak görülmek...
sık sık 'ne işim var burda benim' diyorum değişik ortamlarda...
şaşırmıyorum epeydir...
dolu dolu, doya doya, anıra anıra kahkaha atmayalı çok oldu, biri güldürsün beni...
