11 sene önce, izmit'te bizzat yaşadığım ve hala 45 saniyesinin ve sonrası 5 ayın tümü an be an hafızamda olan olay...
arkadaşlarını,akrabalarını,iki sokak ötede daha dün top oynadığın çocuğu kaybedip, olayın sıcaklığı ve mevcut riskin getirdiği temkinle haftalarca evinden ayrı bi o çadır,bi o park, bi o akrabanın tek katlı evi derken çaresiz insanların,evsizlerin, anasız-babasız-evlatsız kalmışların yüzlerindeki ifadenin yüzünüze tokat gibi inmesi,dört başı mamur insan müsfettelerinin dağıtılan salça,makarna,konserve gıda gibi yardımlarına koşması, elektrik,su bedava diyerek prefabriklere yerleşmesi... tüm bunları çocuk yaşınızda çocuk gözlerinizle izlerken devletin her yerde ama aslında hiç bir yerde olmayışıdır.
17 ağustos 1999 budur.
bilip bilmeden,yaşamadan görmeden;deprem şehitleriymiş,cartmış curtmuş, istismara saçmalamaya gerek yoktur. "bir sonraki deprem için ne yapılmalıdır?" sorulması gereken...
