aynı yıl ekim ayı içinde depremin nelere sebep olabildiğini görmek üzere bölümden bir otobüs arkadaş gittik deprem bölgesine. belli etmemekle beraber soğuk kanlı sanırdım kendimi. değilmişim...
yıkıntıların arasında dolanırken bir ajanda çarptı ayağıma. açıldı, kalakaldım. -bizim evlilik yıldönümümüz- yazıyordu.
üstünde durduğum bir yığın demir ve beton arasında kalmış, erimiş gitmiş binlerce hayattan sadece birinin; bir canın bana hala yaptığına bak...
bir sürü felaketin arka arkaya geldiğini görmeyi rabbim bir daha kimseye nasip etmesin.
çürümüş et kokusunu bilen bilir...
çürümüş insan eti kokusunu kaçınız bilir?...
ben biliyorum.
hala o büyük felaketten nemalanan köpekleri gördükçe 11 yıldır daha beter oluyorum.
o koku daha da keskinleşiyor.
gitmiyor.
böyle giderse gitmeyecek...
allah müstehakınızı versin.
allah orada yatanların taksiratını affetsin.
