en son gazeteciler Mustafa Balbay ve Tuncay Özkan'ın 10 ağustos'taki mahkemelerinde sordukları "benim suçum ne?" sorusuyla yeniden akla gelen süreç. balbay ve özkan bu soruyu soran insanlardan ve özellikle gazetecilerden en güncelleri.
eğer 'kapatma' bir ceza ise ve kapatılan insan çektiği cezanın sebebini 1-2 sene sonra hala soruyorsa bu sürecin hukuki niteliği sorgulanmalıdır. yok eğer hukuki değil, siyasi bir süreçten bahsediyorsak, bu keyfiyetin siyasi karşılığı olsa olsa totalitarizm veya otoriteryenizm. darbe yapmak gibi faşist bir eylemi yargılarken faşizmle bütünleşmiş yöntemleri uygulamak rejimi rahatlatmayacak, aksine, geleceğe olan umudu yıkacaktır.
dünyada da tutuklu yargılama örnekleri görülüyor. şiddet uyguladığı veya suçu bilinen, bu nedenle etrafına zarar vermesi veya kayıplara karışması engellenmek istenen, ceza alması garanti olan sanıkların bir kaç ay boyunca tutuklu yargılanması göze batmıyor. ama söz konusu olanlar gazeteci oldukları ve bir kaç sene sonra hala suçlarını sordukları zaman akla dünyadaki başka örnekler geliyor. o örnekler ki beraberinde 'adalet' değil, 'insan hakları' kavramını getirir.
referanduma götürülen anayasa taslağının muhaliflerinin gerekçelerinden biri 'yargının bağımsızlığını kaybetmesi' iken iktidara muhalif olduğu bilinen gazetecilerin hapiste tutulması, taslağı hazırlayan iktidarın muhaliflerini gidişat konusunda haklı gösterir.
şimdiden balbay ve özkan'ın davası 12 eylül dönemi davalarına benzetilmeye başlandı. tutuklanıp serbest bırakılan (sonra yine tutuklanıp serbest bırakılan) komutanlardan farklı olarak sürekli tutuklu halleri aslında onların generallerden farklı bir statüye sahip olduklarının kabulünü gösteriyor. darbeyi yapabilecek silahlı kuvvetlerden farklı muamele gören insanlar doğal olarak darbeyi yapamayacak insanlardır.
verdikleri fikirsel destek kanıtlanırsa zaten halk onları kendi vicdanında yargılayacaktır. fikir ne olursa olsun, konu dönüp dolaşıp fikir ve ifade özgürlüğüne geliyor. kimin ne zaman ihtiyacı olacağı belli olmayan özgürlükler.
