korkunç bir uğultu.... ona eşlik eden vitrindeki bardakların şıkıtıları. bir yerlerde bir şeylerin kırılma sesi. bir yerlerde bir şeyler dökülüyor. rüya olup olmadığına karar vermek adına açılan gözlerime gelen ilk görüntü; üzreime doğru yıkılan vitrin. son anda beni belimden kavrayıp alan babamın kollarnda kapı krişinin altında. 4. kattaki evimizin camından gördüğüm bahçe zemini...inanamayışım. duvarlar... çatladığını an an gördüğüm duvarlar. kuzenimin alt kattan gelen çığlıkları. altında durabilmek adına adeta mücadele verdiğim kapı krişi. 4 yaşındaki kardeşmin annemin saçına koparmak istercesine asılışı.. dökülen kırılanlardan ayağıma, koluma gelen parçalar....
ve karanlık....
uğultu sabit...
karanlıkkkk...
uğultuya karışan insan haykırışları....
karanlık sabit......
kaç saat sürüdğünü bilemediğim dakikaların sona erişi..
karanlık sabit...
deli gibi araba anahtarı arayan babam...
alt kattan gelen amcamın sesi.. babamın adını çığırıyor sürekli.. bir ses soluk arıyor adeta...
ben de hala uğultu sabit...
kız kardeşim kolumda.. şokta...konuşmuyor...
karanlık sabit....
bahçeye iniyoruz ... karanlık sabit...şok sabit..
nefes alıyor muyum? benim için şaibeli..
arabanın radyosunda bir yayın, ağlayan bir ses... hala kulaklarımdan gitmeyen bir ses; "istambul'a dua edin... istanbul'da depem oldu.. istanbul'un duaya ihtiyacı var.. istanbul'a dua edin.. istanbul yıkıldı..."
bu gün bende hala bir uğultu.. bir de radyoda ki o ses sabit..
