daha depremin ne olduğunu öğrenmemiştim o yaşımda. sarsıntıyla gözümü açtığımda havanın garip kızıllığını gördüm. deprem nedir bilmiyordum belki ama kıyamet nedir öğrenmiştim. işte o gece kıyamet kopuyor düşüncesiyle pikeyi kafama kadar çekip ölmeyi beklemiştim. 17 ağustos 1999 tarihini duyduğumda ilk bu gelir aklıma.sonrada yanı başımızda yıkılan 5 kat izni verilip 11 kat çıkılan binanın içerisinden yükselen çığlıkları, yollarda anne baba diye ağlayan çocukları... bir kaç gün sonra evden birşeyler almak için korkuyla mahalleye döndüğümüzde devam eden enkaz çalışmalarıyla çıkan cesetlerin kokmasın diye önümüzde kireçlendiğini hatırlarım. herkezde bir maske, havada ölü kokusu şaşkın şaşkın etrafa baktığımı hatırlarım. bunları hatırlamak istemiyorum belki ama unutmak mümkün müdür?
