gecenin 5 inde ders çalışırken şimdi aklıma takılan ve beni birkaç dakika başka bir aleme götüren düşüncedir... eskiden yeni tanışılan ortamlarda yada misafirlikte falan sorulurdu "sizin akrabalar falan hep burda mı?" diye. bir tek iki dayım farklı şehirlerdeydi onun dışında herkesle aynı şehirde hep birlikte olmanın mutluluğuyla "evet evet biz iki dayımlar hariç hep birlikteyiz" derdim. şimdi ramazan ayındayız, misafirle dolup taşan evimizde, bu sene ilk ve muhtemelen son misafirlerimizi ağırladık. bizi bir araya toplayan, dayılarımın buraya gelmesinin en büyük sebebi olan biricik, bitanecik pamuk anneannem bu kış bize veda etti(anne tarafıyla birbirimize deliler gibi bağlıyızdır ama ailenin atası gidince işler bambaşka oluveriyor, iki ayda bir ankaraya gelen dayılar 6 ayda bir gelmeye başlıyorlar...bu bilerek yapılan bir şey değil, gelmek için sebebin azalıyor...), dedem zaten 15 senedir yoktu, babaannemler yazlıktan dönmediler, amcamlarla aptal karısının çirkeflikleri yüzünden görüşmüyoruz hiçbirimiz, teyzem boşandı, eniştem memleketine taşındı, teyzem ve iki kuzenim burda kaldılar ama birisi şehir dışında okuyor zaten, yaz olduğu için şimdi babasının yanında.. gelmesine daha çok var, kız olansa bu sene öss ye giricek izmiri yazıcakmış öyle söylüyor. anne-kız izmire taşınacaklar. bir tek halamlar kalıyor ve annemin amcaları babamın halaları vb uzak akrabalar...
artık doğum günümde çağıracağım kimse kalmadı, ramazanlarda toplanıp 20 kişi iftar yapacağımız birileri, bayramlarda elini öpeceğim, toplanıp birlikte geç saatlere kadar edilecek aile sohbetleri... hiç biri kalmadı.
önceleri akşamları ailecek toplanıp, hepimizin sevdiği diziyi izlediğimiz, birinin içeriki televizyonda a dizisini, diğerinin başka odada bilgisayara kaçtığı, başka bir odada da b dizisinin izlenmediği akşamları özlemeye başlamıştım. şimdiyse birden bire yitip giden ne çok şey oldu böyle diye farkettim. aniden farkettim. canım bu yüzden böylesine yandı şimdi.
bisikletten düştüğümde çizik çizik olmuş, kanayan avuçlarıma bakıp korkuyla ağlarken ben... şimdi ne için ağlıyorum. büyümek hiç bitmeyen bir yolculukmuş.
