2gün önce sana kurduğum cümleydi "beni hiç bırakmazsın sanmıştım.". o kadar serin duygularla kurmuştum ki o cümleyi anlarsın diye benim içimdekileri de kendi zihninde. 2 yıla yakın zaman geçti. en son cümleyi kuruşumun üzerinden de 2 güne yakın bir zaman. Sen ve ben yine aynı cümledeyiz ve yine ayrılık var. keşke öyle hissetirmeseydim demiştin ya keşke hissettirmeseydin. gideceğini biteceğini bilseydim de doldurmasaydım her hücremi seninle. Başka bir meridyende mutlusun şu an. bense içimdekileri kime nasıl dökmeliyim bilmiyorum. Sensizliği de geçtim yaşadığım en ağır çaresizlik bu. Son bir kez sen dedim sen bana sadece "son" verdin. umarım benim "son"um senin başlangıcın olur meleğim. Yaşanılan ve yaşanılası hayaller için uzaktan tek söyleyebileceğim sadece teşekkür. Belki senin de demek istediklerin vardır. Aşırı derece iltihaplı olduğu için sen söküp aldın duyma ve konuşma yetisini bu ilişkiden. vücut dilimi anlamanda bu tarihten itibaren çok zor. umarım sevdiğim. Tekrarlamayı hiç sevmedim biliyorsun ama umarım "benim son"um senin başlangıcın olur.
edit : Bu yazı tamamen edebi kaygılar taşır. Yaşanmışlık vs yoktur. Hayatımın hiç bir noktasını da bu yazı yüzünden mahvetmeye niyetim yoktur. Sevgiler saygılar.
