daha okul sıralarında uygulamayı öğrendiğimiz bir kavramdır hoşgörü. önceleri evlerimizde belki duymuşuzdur ara sıra, ama tam anlamamışızdır. okulda paşa paşa, istemeden de olsa öğreniriz kendimizi tutmayı, kişiliğimiz bozuk değilse.. çocuklar acımasızdır aslında, saflıklarının getirdiği belki de tek olumsuz özelliktir bu. öyle içten pazarlıkları, ince hesapları olmadığı için kestiremezler alaylarının, şakalarını getireceği sonuçları, açacağı yaraları. biz de kah yaparak, kah maruz kalarak öğreniriz bu oyunları affetmeyi, affedersek bir gün affedileceğimizi..
madalya da yoktur bu oyunların sonunda, tıpkı gerçek hayatta da çoğu zaman olmadığı gibi. yaşananların en büyük hediyesi mutluluktur. en büyük paylaşım da bu değil midir zaten?
sözlük de bir oyun aslında. kuralları var belirlenmiş, ya da belirlenmese de herkesin uyması gerektiğini bildiği.. oyuncular var hani şu yazarlar, ellerinden geldiğince, gönülleri elverdiğince fikirlerini satırlara döken. bir de seyirciler var, ara sıra uğrayıp okuyanlar. yazar sayısı kadar fikir belki de. olması gerektiği gibi. oyunun kuralı belli, katılmasan da yazılana saygıyla okumak, sonra altına iliştirivermek kendi görüşünü. nasıl olsa onu anlayan da olur, hak veren de okuyanlarda.. şakanı, esprini yapmak elinden geldiğince, anlayan anlar, anlamayanın canı sağolsun.
sözlükte yaşamın en büyük mutluluğu özgürce yazabilmektir, paylaşabilmektir. paylaşımın tuzu biberi, olmazsa olmazı da hoşgörüdür.
