sevgili edinmeniz imkansızdır bu rahatsızlıkta. eğer bir yazarsanız zirvelere katılamamak şeklinde tepki gösterirsiniz. ani patlamalar filan yaşarsınız, sonra bu hareketi yargılarsınız ve başkalarının da yargıladığını düşünürsünüz.
çalan telefonlar kulağınıza ateşli bir ok gibi saplanır, kapı çaldığında nefesinizi tutup evde kimse yokmuş gibi yaparsınız. bir de taksimde yürürken anketörün biri size geldiğinde onu geri çeviricek gücü bulamazsınız kendinizde. ne sorsa kısa kelimelerle cevap verirsiniz.
otobüste biten akbilinizden sonra çevreye "akbili olan var mı? basim parasını veririm." şeklinde bir soru sorma içgüdüsü gelir içinize, sonra bi siktir git dersiniz kendinize.
sultanahmet civarında gezerken sizi turist sanan ve "hello bacım" şeklinde gelen adamlara açıklama kesinlikle yapamazsınız; "no,,mm i am..no" gibi birşeyler fısıldar uzaklaşırsınız.
lokantada peçete isteyemez ve ketçaplı bir ağız ile dışarı çıkarsınız. karşıdaki insanın ses tonunu her saniye başı tartarsınız, "acaba kızdı mı lan" diye düşünürsünüz. msn'de yazışırken karşı tarafın "eee sustun?" yazdığını farkedince "hadi canım" dersiniz. tabi içinizden. hatta msn'i açıp gün boyu çevrimdışı takılırsınız.
normalde sizi mikseler okumayacağınız otobüsün duvarındaki iki kelimelik uyarı yazılarını, karşınıza biri oturduğunda sanki roman okurmuş gibi yol boyunca okursunuz.
ve evet intihara tam meyilli ilginç bünyelerdir.
en kötüsü de benim gibi bunların farkında olup tedavi olmayışınızdır. bi gidin tedavi olun, valla.
ayrıca oturmaya gittiğiniz kişide yediğiniz tatlıdan ikinci tabak isteyemezsiniz. halbuki ne güzeldir o tatlı. inşallah unutmaz teklif eder ben de "e şey taam alırım" şeklinde düşündürür.
edit: bitti nan eskidendi o. şimdi de eve sokmakta zorlanıyolar.
