kişinin en büyük zaaflarından.karşısındakinin birazcık aklı varsa,kibir o kişinin sonunun başlangıcıdır.kibirli insan emniyetsizdir çünkü,gardını düşürmüştür,gerek duymaz.artık oldum ben der,artık yendim onu...rahatlar,gevşer.ve o an ufacık bir şüphesi yoktur,artık elini kolunu bağlamıştır karşısındakinin..ıslık çalarak gezmeye başlar kurbanının çevresinde.bitti artık der,senin işin bitti...ancak bir işin bitmesi için en az iki kişinin bitti demesi gerekir.o bitti demeden bitmez.ve o en savunmasız anında,ayaklarının yerden yükseldiği,havada asılı durduğu anda,ufacık bir dokunuş bozar kibirlinin dengesini.bir an şaşırır ve hayat şaşırana tahammül göstermez.nasıl olur,nasıl dokunur bana,nasıl çıkar onu ittiğim karanlıktan derken,ardı ardına gelir darbeler.o savunmasızlığının ve şaşkınlığının,yani kibirinin bedeli ağır olur.artık öyle bir yere düşer ki,ve öyle bir yüksekten düşer ki artık onu ancak bir vakit yendim dediği insan kurtarabilir o karanlıktan.dünün şahı,bugün boynuna ipi taktırır,dün düşürdüğüm dediği insan,artık onun sahibi olur.kibirin o bir an için hissedilen keyfinin kat ve kat fazlasını kendi elleriyle verir karşısındakine.
atalarımız bunu ''ne oldum değil ne olacağım de'' diye özetlemişler.diğer yandan bilinir ki deveyi yıkan o son saman tanesidir,bardağı taşıran o son damladır.
