lisedeydim. okul çıkışı arkadaşla servise bindik oturduk ve önüme o zamanlar aşık olduğum çocuk oturdu. arkadaşım parayı tam şöföre versin diye uzatıyordu ki kızın eline atladım parayı ben uzatıcam diye. neymiş çocuğun omzuna dokunacakmışım belki bir yakınlaşma olurmuş. neyse ben çocuğun omzuna dokundum döndü. uzatır mısın dedim. çocukta iki mi* dedi. ve ben şu cevabı verdim. iyilik senden naber ?* daha sonra çocuk yüzüme bi baktı önüne döndü. yanımda arkadaşım yerlerde ama ben hala ne olduğunu anlamıyorum. kızım noldu lan ne gülüyosun dedim. mal çacuk iki kişi mi diyo iyiyim diyosun cevabını verdi. işte o an yıkıldım. rezil olduğumu geçtim insan nasıl bu kadar yanlış anlayabilir onu düşünüyorum. iki mi kelimesi nerde naber nerde. o kadar hazırlamışım ki kendimi diyalog kuracağım bu sefer diye. çocuk siktir dese havalar da iyice bozdu diyeceğim.
(bkz: bu da böyle bir anımdır)
